De in 1989 overleden fysicus Richard Feynman, met wie Veltman vanaf begin jaren zestig discussieerde, twijfelde net als Veltman sterk aan de Snaartheorie, waarvan hij de ontwikkelingen in de eerste jaren meemaakte. Soms zei Richard Feynman dat hij er wellicht te oud voor was om deze ontwikkelingen bij te benen. Voor hem stond de Snaartheorie te ver van het experiment. Ook had hij een afkeer van de retoriek van een Theorie van Alles. De Feynmanbiografie "Genius" citeert uit interviews met de flamboyante, zeer creatieve Amerikaanse theoreet, die een van de invloedrijkste fysici van de 20e eeuw was: “Ik ben niet op zoek naar de ultieme wetten van de natuurkunde. Ik probeer alleen meer over de wereld te weten te komen, en als blijkt dat er een eenvoudige ultieme wet is die alles verklaart, nou, dan is dat zo. Dat zou een mooie ontdekking zijn. Maar als blijkt dat we naar een ui kijken met miljoenen lagen en we ziek en moe worden van het afpellen van steeds een nieuwe laag, dan is dat ook zo. Als we de wereld onderzoeken, moeten we niet al van tevoren beslissen hoe ze eruit moet zien… Of de natuur al dan niet een ultieme, eenvoudige, unificerende mooie vorm kent, is een open vraag, en ik pleit noch voor het een, noch voor het ander… Mijn hele leven heb ik mensen al horen zeggen dat het antwoord juist om de hoek ligt.”